Meester puzzelaar

Een verhaal beginnen is makkelijk. Duizend ideeën tuimelen door mijn hoofd en mijn vingers kunnen mijn gedachten amper bijhouden. Blij zit ik achter mijn laptop. Ik gniffel en grijns en ben ervan overtuigd dat ik het perfecte verhaal aan het schrijven ben. De personages ontwikkelen zich verder en verder en het verhaal neemt ook steeds duidelijkere vormen aan.

Tenminste, tot ik er halverwege achterkom dat ik nog lang niet alles heb uitgewerkt. Een groot deel van het einde staat al op papier voordat ik hoofdstuk twee heb uitgewerkt. En dan heb ik het nog niet eens over al die andere half afgeronde scènes. Sommige van die schrijfsels horen niet eens bij het verhaal, maar zijn het begin van een compleet nieuw boek. Met tranen in mijn ogen moet ik de tekst selecteren en overbrengen naar mijn bestand "ideeboekooit".

Chaos dekt de lading niet. Het is meer chaos in het kwadraat, of tot de macht tien. Met verbazing herinner ik me de blijdschap van het begin. Nogmaals staar ik naar die duizend ideeën en besef nu pas hoe moeilijk ik het mezelf heb gemaakt. En wat moet je met al die half afgeronde scenes? Als er nou samenhang was, is het slechts een kwestie van logica. A komt voor B. Maar wat als er geen A en B is, maar tien keer een X?

En dan begint het lastigere werk. Er wordt geschoven, gezocht en gepuzzeld. Zo nu en dan ben ik een stukje van de puzzel kwijt, dan blijkt een deel van hoofdstuk drie in hoofdstuk twaalf terecht te zijn gekomen. Of blijkt dat ik een middendeel voor de buitenste rand heb gebruikt. Sommige stukjes zijn ook beschadigd. In een enkel geval is plakband of lijm genoeg, maar meestal komt de schaar er bij te pas.

Nu ik er over nadenk, eigenlijk zijn er maar weinig stukjes die in één keer passen. Met een flinke voorraad zweet en tranen weet ik het gelukkig toch vaak weer passend te krijgen. Op sommige dagen kan ik me dat niet voorstellen, maar als ik dan achteraf terugkijk is het me toch weer gelukt. Steeds opnieuw.

Dus, voor de mensen die in de puzzelfase zitten: elk stukje dat je afrondt brengt je dichter bij het eind. Het plaatje op de voorkant van de doos, het beeld van een afgerond manuscript (of waar je dan ook mee bezig bent), zal er komen. Als je maar niet opgeeft.