Inspiratie Concentratie
Inspiratie is geen enkel punt. Ideeën genoeg. Soms zelf zo veel dat ik al drie boeken vooruit loop. Mijn aantekeningen puilen uit met half afgeronde scènes, namen voor personages, onsamenhangende zinnen, noem maar op.
Nee, het probleem ligt bij de uitwerking van de inspiratie. De concentratie. Die is vaak ver te zoeken. Even op Pinterest, wasje tussendoor, nog een keer op Pinterest, halve zin tikken, mail checken. En zo vliegen de uren voorbij.
Er zijn dagen waarop de tijd letterlijk door mijn vingers glipt, terwijl het zo anders kan. Het enige wat ik hoef te doen is mezelf ertoe aanzetten om te typen. Om de inspiratie toe te laten. Om weg te blijven van het internet. Om niet te staren, maar te doen.
Heel soms gaat het even goed. Een paar nieuwe zinnen, een bladzijde, zo nu en dan zelfs een heel hoofdstuk. Maar zodra ik dan toch weer op internet ga is het afgelopen. Na een uur kijk ik dan weer verschrikt op. Want ja, er stonden wel erg leuke pins op Pinterest en ik kwam ook nog een interessant artikel tegen dat ik zeker moest lezen en er was een mailtje dat beantwoord moest worden en...
Alsof dat allemaal niet afleidend genoeg is, komt vervolgens ook nog de twijfel. Is het wel goed genoeg? Waar doe ik het eigenlijk voor? Gaat iemand het ooit lezen? Wordt het niet te langdradig. Moet dit stukje wel op deze plek of kan ik het beter opschuiven? Zaten er nog fouten in het vorige hoofdstuk?
En dan begint mijn buik te knorren. Niet zachtjes, zoals een net ontwaakt varken, maar met zoveel kabaal dat de ruiten ervan trillen. En geloof me, dat het toevallig net stormt heeft daar niets mee te maken.
Dus...
Eerst naar de kelder om te kijken wat er te snaaien valt. En dan ook maar meteen een kop koffie erbij. En als ik dan toch bezig ben, kan ik net zo goed even snel mijn telefoon checken.
Kijk, een berichtje op de app. Bij de speelgoedwinkel hebben ze opruiming en de kinderen zijn binnenkort jarig. Als ik te lang wacht ben ik misschien weer te laat, dus ik kan beter even in de webshop kijken.
Gek word ik ervan. Gek van mezelf, van de twijfel, van de keus om toch weer niet te schrijven.
Dus, nu ga ik schrijven, nadat ik...
Nee!
Nu!
Meteen!
Opschieten!
