Eigenwijze mormels

Als ik schrijf zijn niet alleen mijn vingers in beweging, mijn hele lichaam doet mee. Er wordt druk gefronst, over mijn nek gewreven, op mijn lip gebeten. De meeste dingen die mijn personages doen, doe ik eveneens. Soms krijg ik wel eens de vraag of er iets is, omdat ik zo luidruchtig aan het zuchten was. Of iemand wil weten of ik moe ben, omdat ik tegelijkertijd met mijn karakters aan het gapen ben. Dat laatste kan nog wel eens lastig zijn, want als je daar eenmaal mee begint...

En dan zijn de personages nog eigenwijs ook. In mijn derde boek zit een karakter die eigenlijk een bijrol moest krijgen. Maar daar was meneer het mooi niet mee eens, hij eiste veel meer bladzijden op. En daar bovenop gooide hij het verhaal ook nog eens op de kop. Best lastig als je al een bepaalde weg hebt uitgedacht. Ondertussen heb ik wel geleerd dat ze toch nooit precies doen wat ik van tevoren denk dat ze zullen doen. En ze hebben ook nooit het karakter dat ik van tevoren heb bedacht, meestal leer ik ze pas na een tijdje kennen.

Soms heb ik wel eens een geniaal stuk bedacht, (al zeg ik het zelf ;)) maar past het niet bij het gedeelte waar ik ben. Zo nu en dan probeer ik het koppig op te schuiven naar een paar hoofdstukken verderop. Helaas kan ik er meestal wel op rekenen dat, tegen de tijd dat ik daar ben aangekomen, het stuk al lang niet meer relevant is. Ik ben maar een apart bestand met flarden begonnen. Heel soms kan ik daar nog iets van gebruiken, maar meestal blijft het onaangeroerd. De ontwikkelingen gaan sneller dan de achtergebleven tekst. Snif.

Hoe mensen gestructureerd te werk gaan is voor mij een raadsel. Ik heb het wel geprobeerd, maar het verhaal en de personages gaan elke keer weer de andere kant uit. En als ik ze dwing met mij mee te hobbelen, komt het weer te geforceerd over. Ik heb hele stukken weg moeten gooien, omdat ik vond dat ze naar links moesten, terwijl ze zelf liever naar rechts wilden. En dan komt de discussie. Geloof me, met een personage discussiëren is onbegonnen werk, ze winnen het toch wel. En mijn vingers typen dan maar braaf met hun beslissing mee, terwijl ik nog maar eens zucht en moederlijk mijn hoofd schud. Gelukkig komt het meestal goed, hoewel ze het zichzelf ook wel eens onnodig moeilijk maken. Dat zag ik natuurlijk allang aankomen, maar ze wilden weer niet luisteren. Stelletje eigenwijze mormels.